سئوال:
مشاور عزیز،
بیشتر ما وقتی در جست‌وجوی کار هستیم این مراحل را طی می‌کنیم:
- به اینترنت می‌رویم و آگهی‌های استخدام را مرور می‌کنیم؛
- اگر شرکتی نظر ما را جلب کرد، وارد صفحه استخدام می‌شویم؛
- فرم درخواست کار را تکمیل می‌کنیم و نام کارفرمایان سابق خود را لیست می‌کنیم، گزینه‌های مربوط به مدارک تحصیلی و مهارت‌ها را پر می‌کنیم و در پایان، شرح مختصری از خودمان می‌نویسیم و در نهایت، رزومه خود را نیز آپلود کرده و روی دکمه ارسال کلیک می‌کنیم؛
- صبر می‌کنیم تا با ما تماس بگیرند. شاید هم هرگز پاسخی از آنها دریافت نکنیم.
ما یاد گرفته‌ایم که این تنها راه پیدا کردن شغل است. شما چه فکر می‌کنید؟ آیا به جز ارسال فرم درخواست کار، راه دیگری برای استخدام وجود دارد؟
پاسخ مشاور:
همه اینها نشان‌دهنده یک سیستم ناکارآمد است. در اغلب سازمان‌ها، سیستم‌های جذب نیرو اتوماتیک، مبتنی بر کلیدواژه‌ها و فاقد احساسات و ویژگی‌های انسانی هستند. با اینکه این سیستم‌ها میان کارفرمایان از محبوبیت خاصی برخوردارند اما کارآمد نیستند. این سیستم‌ها کند و هزینه‌بر هستند، استعدادها را دفع می‌کنند و در یک اقتصاد دانش بنیان، پاسخگوی نیازهای مدیران استخدام و جویندگان کار نیستند. به‌عنوان رهبران منابع انسانی این وظیفه ما است که حقایق مربوط به حوزه استخدام را افشا کنیم. تو نمی‌توانی تنها با پر کردن چند فرم، آن هم به شکلی کاملا منفعلانه، یک شغل فوق‌العاده پیدا کنی. سیستم‌های جذب نیرو درست مثل سیاه‌چاله‌ها هستند که هر چه را به سمت آنها پرتاب کنی، می‌بلعند. می‌توانی خلاف جهت رودخانه شنا کنی و شغلی پیدا کنی که واقعا به آن علاقه داری. کارفرمایان آن‌قدرها که ما تصور می‌کنیم خشک و مقرراتی نیستند.
احساسات و روابط انسانی در عرصه کسب‌وکار هنوز هم دارای قدرت و نفوذند، چرا که همه انسان‌ها در زندگی به نوعی با مشکلات مواجه‌اند و انسان به‌طور ذاتی به سمت افرادی کشیده می‌شود که می‌توانند مشکلش را حل کنند. همه ما در محیط کار مسائل و مشکلات خاص خودمان را داریم. مسائل کوچک یا بزرگ. مدیران نیز از این قاعده مستثنی نیستند. مدیری که با یک مشکل بزرگ دست و پنجه نرم می‌کند، حاضر است هر کاری بکند تا آن مشکل رفع شود. مثلا کسی را استخدام کند که به او در حل مشکل کمک کند. این مدیران از هر گفت‌وگویی که به آن مشکل و راه حل‌های احتمالی‌اش مربوط باشد استقبال می‌کنند. به همین علت، تا زمانی که گفت‌وگوها حول محور حل مشکلات باشد، می‌توانی سر صحبت را با آنها باز کنی. پر کردن فرم درخواست شغلی، تنها راه دسترسی به سازمان‌ها نیست. در واقع، این بدترین راه برای ورود به یک سازمان است. در عوض، بهتر است شرکت دلخواهت را پیدا کنی، مشکلش را کشف کنی و ببینی آیا می‌توانی آن مشکل را حل کنی یا خیر. سپس با مدیر آینده‌ات وارد گفت‌وگو شوی. اگر این گفت‌وگوها به نتیجه رسید، آن وقت می‌توانی فرم درخواست کار شرکت را پر کنی. اگر در جست‌وجوی کار هستی، علاوه‌بر مرور سایت‌ها و تکمیل فرم‌های استخدام، راه‌های دیگری نیز وجود دارند که می‌توانی امتحان کنی، از جمله:
- ارتباط مستقیم با مدیران استخدام. شرکت دلخواهت را انتخاب کن و به مدیر استخدام آن نامه‌ای بنویس. من اسم این نامه را «Pain Letter» می‌گذارم. این نامه با رزومه یا نامه درخواست کار متفاوت است. رزومه مخاطب خاصی ندارد درحالی‌که مخاطب این نامه، شخص مدیر استخدام است. در این نامه قرار نیست سوابق کاری و مهارت‌هایت را با جزئیات کامل بنویسی. همین‌که خودت را به‌طور مختصر معرفی کنی کافیست. پس از آن باید به مشکل مربوطه بپردازی. قاعدتا مشکلی وجود دارد که شرکت را وادار به جذب نیروی جدید کرده. درباره جایگاه شغلی مربوطه صحبت نکن وگرنه ممکن است او از خواندن نامه منصرف شود و آن را یک راست به منابع انسانی بفرستد. به جای آنکه ده پاراگراف درباره مهارت‌هایت بنویسی، یکی از راه‌حل‌ها یا دستاوردهای شغلی‌ات را در قالب یک داستان کوتاه روایت کن. او باید احساس کند که هدف تو از ارسال این نامه، کمک به او در حل مشکلش است.
- مشاوره. یک کارت ویزیت طراحی کن و خود را به‌عنوان یک مشاور و «حلال مشکلات» معرفی کن. ارائه مشاوره، حتی برای چند ساعت در هفته، به تو کمک می‌کند تا فرآیند کاریابی‌ات هدفمند شود، با ایده‌های جدید آشنا شوی و انرژی بگیری.
- سخنرانی. می‌توانی در رویدادها و گردهمایی‌ها سخنرانی کنی. سخنرانی یکی از بهترین کانال‌های کاریابی است. به عنوان یک رهبر منابع انسانی، من هرگز دعوت کارشناسان برای سخنرانی را رد نمی‌کنم. بسیاری از مردم، کسب‌وکار خود را از طریق همین سخنرانی‌ها گسترش می‌دهند. باید بتوانی شغلت را مانند یک کسب‌وکار اداره کنی. این کلید موفقیت در قرن بیست‌ویکم است.
- آژانس‌های کاریابی. اگر سوابق کاری‌ات درخشان و برای آژانس‌های کاریابی جذاب است، ایرادی ندارد اگر در کنار فعالیت‌های خودت، از این آژانس‌ها نیز کمک بگیری. در انتخاب آژانس‌ها دقت کن. رزومه تو ارزشمند است پس نباید آن را در اختیار هر کسی قرار دهی.کسی را انتخاب کن که برای زمان تو ارزش قائل شود و قابل اعتماد، متعهد و صادق باشد.
- شبکه‌سازی (Networking) و گسترش دامنه ارتباطات. دامنه ارتباطات تو چه گسترده باشد، چه محدود، باید بدانی که شبکه‌سازی یک فرآیند زمان‌بر اما مفید است. کلید اصلی گسترش ارتباطات این است که نیازهای طرف مقابل را در اولویت قراردهی. خواهی دید که چگونه این رویکرد در فرآیند کاریابی‌ات کمک می‌کند.
- شبکه‌های اجتماعی و لینکدین. بهتر است در شبکه‌های اجتماعی حضور فعال داشته باشی تا ایده‌ها و سوابق کاری‌ات در اختیار طیف وسیع‌تری از مخاطبان قرار بگیرد. قدرتمندترین ابزار کاریابی، لینکدین است که می‌توانی با استفاده از آن ارتباطات خود را گسترش دهی.
- فعالیت‌های داوطلبانه. این فعالیت‌ها از این جهت حائز اهمیت‌اند که جویندگان کار و کارکنان شرکت‌ها و موسسات را گرد هم می‌آورند. بدین ترتیب، دیوار میان خودی‌ها (کارکنان) و غیر خودی‌ها (جویندگان کار) فرو می‌ریزد.
- کارهای موقتی به عنوان یک کانال کاریابی. جویندگان کار گاهی ناچار می‌شوند به‌دلیل مشکلات مالی در یک یا چند شغل موقتی کار کنند. آنها معمولا دچار سرخوردگی می‌شوند چرا که احساس می‌کنند این شغل‌ها، در شان آنها نیست. اگر از نظر مالی در مضیقه هستی، ایرادی ندارد اگر یک شغل موقتی پیدا کنی. اما فراموش نکن که این شغل معرف تو و توانمندی‌هایت نیست.
- در مورد پیشنهاداتی که مشاوران خارجی ارائه کرده‌اند، قبل از پذیرش و به‌کارگیری این پیشنهادات، بررسی کنید که آیا با توجه به شرایط و بافت اجتماعی - اقتصادی کشورمان، اجرای این پیشنهاد به مصلحت است. این وبلاگ مسئولیتی در قبال کاربرد این پیشنهادات توسط خوانندگان ندارد.
- لطفا نظرات و تجربیاتتان را با خوانندگان وبلاگ در میان بگذارید.