چه کنیم وقتی واکنش مدیر نسبت به استعفای کارکنان، افراطی است؟

پاسخ مشاور:

دوست عزیز، بعضی‌ها خداحافظی کردن را خوب بلد نیستند، اما مدیران تو در این زمینه، افتضاحند. اعتراف می‌کنم چیزهایی که در مورد واکنش‌های افراطی مدیرانت گفتی برایم جالب بود. مدیرانی که از استعفای کارمندشان ناراحت می‌شوند معمولا یا ابراز نا امیدی و ناراحتی می‌کنند یا به شکلی غیرمنطقی، عصبانی می‌شوند که انگار به آنها خیانت شده. مدیران تو، هر دو واکنش را نشان می‌دهند. گاهی در مقابل یک نفر! اگر این رفتارها برای تو و همکارانت، عواقب جدی نداشت، به نظرم خیلی خنده‌دار می‌شد. واکنش بد نسبت به استعفا میان مدیران کاملا شایع است. نرمال نیست اما بیشتر از آنچه باید، اتفاق می‌افتد. من همیشه از کارمندها می‌شنوم که مدیرشان طوری به استعفای آنها واکنش نشان داده که انگار در یک رابطه به او خیانت شده. بیشتر شبیه به هم زدن یک رابطه است تا یک تصمیم کاری. گاهی حتی تا روز آخر با کارمند مربوطه حرف نمی‌زنند.

البته این واقعا مسخره است. آدم‌ها به‌دلایل مختلفی کارشان را ترک می‌کنند. این بخشی از کسب‌وکار و کاملا طبیعی است. مدیرانی که از استعفای کارمندشان شوکه می‌شوند، شغلشان را بلد نیستند چون باید فرض را بر این بگذارند که هر کارمندی بالاخره یک زمانی، شرکت را ترک خواهد کرد و طبق این فرض، برنامه‌ریزی کنند، مثلا به این فکر کنند که چطور ارزشمندترین کارمندان خود را ترغیب به ماندن کنند یا ساختاری ایجاد کنند که اگر کسی استعفا داد، کل شرکت به هم نریزد.

در هر حال، تو در موقعیت عجیب و غریبی هستی چون نمی‌دانی باید خودت را برای چه چیزی آماده کنی. آیا به تو انگ بی‌وفایی می‌زنند یا در سه مراسم جداگانه، از تو تقدیر و تشکر می‌کنند؟ می‌توانی استعفای کارمندهای قبلی را واکاوی کنی تا سرنخ پیدا کنی. آیا کارمندی که در روز استعفا، مدیرها از او چاپلوسی کردند، قبلا نور چشمی آنها بوده؟ آیا کسی که مورد انگ قرار گرفت، رابطه‌اش با مدیران بالا و پایین‌هایی داشته؟ یا شاید «نحوه» استعفا یا علت استعفایشان با هم فرق داشته. دنبال عوامل مشترکی بگرد که کمک کند واکنششان نسبت به استعفای خودت را پیش‌بینی کنی. در غیر این صورت باید خودت را برای هر دو واکنش آماده کنی. واضح است که قرار گرفتن در شرایط اول، خیلی راحت‌تر است. بگذار دو هفته تمام از فضائل تو بگویند، بگو که ترک آنها برایت سخت است، عکس‌های یادگاری بگیر و راهت را بگیر و برو.

اما اگر طوری رفتار کردند که انگار برای تخریب سازمان، تبانی کرده‌ای، «اگر امکانش هست»، اهمیت نده و از کنارشان عبور کن. اگر در حد غر و لند است، حرف‌هایشان را نشنیده بگیر و دو هفته آخر را با خوشی بگذران. بگذار هر چقدر می‌خواهند غر بزنند. تو که داری می‌روی. دیگر مهم نیست. اما اگر رفتارهایشان طوری است که نمی‌شود نادیده‌اش گرفت، مثلا فرض کن سرت داد بزنند یا ساعت‌ها برایت آه و ناله کنند، فراموش نکن که تو داری از آنجا می‌روی و در موضع قدرت هستی. اگر قصد رفتن نداشتی، مجبور بودی به خاطر حقوقت، با آنها کنار بیایی. اما حالا چیزی را از دست نمی‌دهی اگر مثلا بگویی: «نه. دوست ندارم با من اینطوری رفتار شود. » و سپس آنجا را ترک کنی. البته بهتر است ‌حتی‌المقدور از چنین چیزی اجتناب کنی. نباید تمام پل‌ها را پشت سرت خراب کنی. تو در آینده به رفرنس نیاز داری (کسی که معرف تو باشد و تاییدت کند)، اما اگر واقعا عصبانی‌ات می‌کنند، لزومی ندارد بمانی. این را هم به یاد داشته باش که لازم نیست برای دفاع از حق خودت، واکنش تند نشان دهی. مثلا اگر در جلسه‌ای مورد سرزنش قرار گرفتی، با لحنی آرام بگو: «نظر ما در این مورد متفاوت است و به نظرم بحث در این مورد، سازنده نیست. من قبل از رفتن، کلی کار ناتمام دارم پس بهتر است این جلسه را ترک کنم و پروژه‌ها را سر و سامان دهم. »گاهی اگر بدانی که چند گزینه‌ داری، تحمل روزهای آخر برایت آسان‌تر می‌شود. اما اگر لازم دیدی، می‌توانی زودتر از موعد بروی. تو آنجا زندانی نیستی. اما فکر کنم دو هفته‌ تقریبا عجیبی را پشت‌سر خواهی گذاشت و بعدها داستانش را برای بقیه تعریف خواهی کرد.

1. در مورد پیشنهاداتی که مشاوران خارجی ارائه کرده‌اند، قبل از پذیرش و به‌کارگیری این پیشنهادات، بررسی کنید که آیا با توجه به شرایط و بافت اجتماعی - اقتصادی کشورمان، اجرای این پیشنهاد به مصلحت است. این وبلاگ مسئولیتی در قبال کاربرد این پیشنهادات توسط خوانندگان ندارد.
2. لطفا نظرات و تجربیاتتان را با خوانندگان وبلاگ در میان بگذارید.