در ستایش بطالت با صدای احسانو

1. آخر هفته ای کمی علایم کرونا داشتم، برای همین خودم رو خونه قرنطینه کردم و شنبه رو هم نرفتم سرکار. از شانسم خانمم و دوستش هم قرار بود بچه ها رو ببرن اوین درکه. بعد از مدتها حس خوب استراحت مطلق، شبیه اونیکه وقتهایی که پدرم زنده بود و آخر هفته ای هم میرفتم بهش سر بزنم، و هم چند ساعتی استراحت کنم. یا چیزی شبیه استعفای حدود ۱۲ سال پیشم از هیربدان، به منظور استراحت و اخذ مدرک IELTS، سه ماه خوب و به یاد موندنی. البته الان که متاهلم و ماشالله ماشالله همه چیز (به جز حقوق کارمندی) رو به رشده، تکرار اون تجربه یه آرزوی دست نیافتنی به نظر میرسه 🙂 اینجوری بود که دیروز یاد اپیزود در ستایش بطالت احسانو افتادم.

فروشگاه غارت شده بود، سوغات چین به فیلادلفیا هم رسیده بود و اهالی حجابِ تمدن و نوع دوستی و این دست نُنُر بازی ها را زده بودند کنار و قفسه ها را صاف کرده بودند، انگار نه انگار که اقتصاد یکم بشر! نقل یک ویدیوعه ساده است! دو تا ویلونیست آمریکایی لای قفسه های خالی و غارت رفته یک فروشگاه بزرگ ایستاده بودند، در حالیکه جلیقه نجات تنشان بود، ویلونهایشان را از توی باکس درآوردند، کول گرفتند و یک دوئتی را شروع کردند. به نظرتان از میان همه ملودی های ساخته شده به دست بشر در تاریخ موسیقی، چه را برداشته اند و زدند؟! تایتانیک! به نظرتان کدام قسمتش را؟! دُرُست همان قسمتی که کشتی خورده است به صخره، دو نیم شده است، سرش تو آب است و لنگش هوا، همه دارند نعره و جیغ می زنند برای دمی بیشتر زنده ماندن و زندگی کردن، ولی تلاششان بیخود است و عن قریب همه چیز به ته اقیانوس بوسه خواهد زد! همین ویدیوی کوتاه شلخته، همین ارجاع کوتاه به بحران تایتانیک، تمام بی محلی های دو سه هفته اولم به حادثه را پس زد و یکهو انگار توی دلم زیر هیفده هیجده تا بشکه قیر را روشن کرده اند. حرفهای مستقیم زدن آنقدر ترسناک نیست که ارجاعات عاطفی یا تاریخی…