چرا تا دیروز این مقاله از هاروارد بیزینس ریویو رو نخونده بودم! خودتون کمی بچشیدش:
شرکت چینی هایر، هم‌اکنون بزرگترین تولیدکننده‌ی لوازم‌خانگی دنیا است که با نام‌های آشنایی مثل ورل‌پول، ال‌جی و الکترولوکس رقابت می‌کنند. در حال حاضر، هایر ۷۵۰۰۰ نیروی کار در سطح دنیا دارد. … هایر خودش را به ۴۰۰۰ خرده‌شرکت (Microenterprise) تقسیم کرده که بیشترشان ۱۰-۱۵ نفره هستند … از مرزهای دست‌وپاگیر تا نوآوری باز … هایر شبکه‌ای از ۴۰۰ هزار «حل‌کننده» را جمع‌آوری کرده – انستیتوها و متخصصان فنی از جای‌جای دنیا – که به کمپانی کمک می‌کنند تا چالشهای حدود ۱۰۰۰ حوزهی مختلف خود را بررسی کند. هر سال بیش از ۲۰۰ مسئله به اکوسیستم همکاری آزاد هایر (HOPE) ارسال می‌شوند. مثلا تیم لی برای طراحی تیغه‌های دستگاه تهویه‌ی هوای جدیدش درخواست کمک کرد. طی یک هفته، چندین طرح برای این موضوع مطرح شده بود. طرح انتخابی تقلیدی از توربوفن جت بود که محققان مرکز تحقیق و توسعه‌ی آیرودینامیک چین آن را ارائه کرده بودند. در مجموع، ۳۳ انستیتو در ساخت دستگاه تهویه‌ی هوا مشارکت داشتند. وقتی این دستگاه در انتهای سال ۲۰۱۳ راهاندازی شد، تونل باد تیانزون بلافاصله طرفدار پیدا کرد.
به نظرم این مقاله برای علاقه‌مندان به مباحث نوین مدیریت یک بایده، چون همونطور که گری همل میگه:
هیچ شرکتی مانند Haier در چنین مقیاس وسیعی و بصورت سیستماتیک نوآوریهای مدیریتی را ترویج نمی کند.
با مرور این مقاله داغون میشید، خصوصا اگه از تجربه کاغذبازیهای بزرگترین شرکتهای ایرانی خسته و مستاصل شده باشید.
پیارسال با یکی از اقوام که در یکی از بزرگترین شرکتهای نروژ کار میکرد صحبت میکردم، کمی از تجربه‌اش در نحوه کار تیمهای ۱۰ نفره و اینکه تیمهای دیگه میتونن تیم / افراد همکارشون رو انتخاب کنند و … صحبت میکرد، علی رغم جذابیت این مدل مدیریتی، موضوع خوب برام جا نیفتاد تا اینکه رسیدم به این مقاله، خصوصا بند ۳ مدل رندانهیی (rendanheyi): از انحصارگرایی درون سازمان تا انعقاد قرارداد‌های درون‌سازمانی.
در ترجمه فارسی بعضی جاها ترجمه نشده و یا بد ترجمه شده، پس بهتره اصل مقاله رو هم بخونید.
جهت مشاهده تصویر بزرگ، روی تصویر بالا کلیک کنید.