اوایل هفته که این خبر جالب و مهیج مجله اینترنتی Verge رو خوندم، میخواستم داغ داغ ترجمه‌اش کنم و در سایت قرار بدم که فرصت نشد. تو این چند روز جاهای مختلفی مثل ایسنا و هوشیتو و ترنجی بخشهایی از اون رو گزارش کردن که میتونید بخونیدشون. البته در این خبر چند نکته جالب دیگه هم بود که تو این ترجمهها چندان بهش اشاره‌ای نشده.
1- یکی از مباحثی که در دوره لیسانس به دانشجویان مهندسی صنایع آموزش داده میشه، طراحی لی اوت کارخانه (Facility Layout Planning) هست و در دوره ارشد هم در درس تحقیق در عملیات بهشون درجه پیچیدگی این مساله گفته میشه (تا جایی که یادمه NP-Complete بود). مساله طراحی برد تراشه (floorplanning) یه حالت خاصی از اون مساله طراحی لی اوته و بنابراین اون هم همین قدر پیچیده است. بنابراین طراحی این تراشه ها توسط انسان حتی با استفاده از نرم افزارهای تخصصی … ماه ها طول میکشیده، ولی الان تیم تحقیقاتی گوگل تونسته با استفاده از هوش مصنوعی (یادگیری ماشینی عمیق) به مصاف این مساله پنجاه ساله بره:
این مقاله بیان می کند که «در مدت زمانی کمتر از شش ساعت، روش ما به طور خودکار پلان های تراشه را ایجاد می کند که در تمام معیارهای اصلی، از جمله مصرف برق، عملکرد و مساحت تراشه، از نمونه هایی که ساخته دست بشر می باشند، برتر بوده و یا قابل مقایسه است.» – ترنجی
نتیجه اش این میتونه باشه که هزینه و ساخت تراشه‌ها بیاد پایین، بنابراین نسلهای بعدی وسایل هوشمند (لپ تاپ، تبلت، گوشی، ساعت مچی، …) سریعتر و ارزونتر به دست مصرف‌کننده‌ها برسه.
۲- قانون مور رو که یادتونه: تعداد ترانزیستورهای موجود در هر تراشه، هر دو سال یکبار دو برابر می شود. این قانون از ۱۹۷۰ تا حالا درست بوده، ولی این چند وقته صحبت این بود که با توجه به رسیدن به ابعاد کمتر از ۷ نانومتری تراشه ها و پیچیده شدن این صنعت، ممکنه در آینده این قانون نقض شه. که حالا با استفاده از هوش مصنوعی دارن برخی از محدودیتها رو به نفع قانون مور از بین می برند.
۳- اینکه ازهوش مصنوعی برای طراحی تراشه های هوش مصنوعی tensor processing unit استفاده شده. که البته این میتونه طلیعه همون چیزی باشه که در کتابها و فیلمهای علمی تخیلی وعده اش رو دادن. ساخت هوش مصنوعی توسط هوش مصنوعی. که همزمان هم جالبه و هم ترسناک.
۴- طراحی بدیع. محققان گوگل خروجی طراحی رو نشون ندادن، ولی برای اینکه تفاوت طراحی هوش مصنوعی و طراحی انسان رو تا حدی نشون بدن، یه تصویر نشون دادن. طراحی انسان در سمت چپ و طراحی یادگیری ماشین در سمت راست.
برد طراحی شده توسط انسان خیلی منظمه، ولی در بردی که هوش مصنوعی تولید کرده انگار زیر سیستم ها تقریباً به طور تصادفی در سیلیکون پراکنده شده اند. همانطور که قبلا دیدیم سیستم های هوش مصنوعی در بازی های فکری مثل شطرنج و Go لزوماً مانند انسان فکر نمی کنند و اغلب برای حل مشکلات آشنا به راه حل های غیر منتظره می رسند. درست مثل «حرکت ۳۷» در بازی در Go سیستم دیپ مایند آلفاگوی گوگل در مقابل بازی لی سدول قفهرمان کره ای. یک حرکت غیر منتظره و به نظر غیر منطقی توسط AI که به پیروزی منجر شد.
۵- یکی از دو نویسنده اصلی این مقاله که در مجله معتبر Nature چاپ شده، خانم آزالیا میرحسنیه. دارنده مدال طلای المپیاد ریاضی. ایشون الان در در Google Brain (بازوی تحقیقاتی هوش مصنوعی گوگل) مشغول به کار هستن. البته چند ایرانی دیگه هم در این مقاله مشارکت داشتن که برای ما ایرانیها باعث افتخاره. به نظرتون اگه این دوستان الان ایران بودن، باید چیکار میکردن؟